شب از نیمه گذشته و من با این که دیشب هم اصلاً نخوابیدم، امشب هم ظاهرن خواب نخواهم داشت. مه، همه محله ما رو فرا گرفته و فضای مرموزی به وجود آورده: توی این پومودورو (بیست و پنج دقیقه) درباره یکی از دخترای مرموزی که توی زندگیم باهاش آشنا شدم می نویسم؛ فائزه.
با فائزه سه جلسه صحبت کردم که هر کدوم دو ساعت طول کشید؛ دو بار خونه اونا و یه بار خونه ما؛ پدرش تپل و قدکوتاه بود و البته به غیر از اخلاق و شخصیت کاریزماتیک و خاص، ظاهر خیلی جذاب و شیکی داشت؛ از مادرش چیز زیادی یادم نمیاد، گمونم آدم ساکتی بوده که اصلن به چشم من نیومده. فائزه دو تا خواهر بزرگتر داشت که هر دو ازدواج کرده بودن: یکی از خواهرهاش یه بچه هم داشت و خواهر دیگه ش که تازه هم عروسی کرده بود، همراه همسرش برنامه ریزی کرده بودن که برای ادامه تحصیل به خارج از کشور سفر کنن. مشخص بود که فضای داخلی خونه شون توسط طراح دکوراسیون طراحی و اجرا شده و به نظر من در حد یه شاهکار معماری عصر امروز می تونست مورد بررسی و تحلیل قرار بگیره! توی همه اجزای خونه به شکل هنرمندانه ای از چوب استفاده شده بود، یه راه پله بزرگ چوبی آشپزخونه رو از فضاهای اصلی خونه جدا کرده بود و به طبقه بالا که اتاق های خواب اون جا بودن متصل می شد. طبقه بالا جایی بود که من برای صحبت کردن با فائزه باید اون جا می رفتم.
فائزه خانوم، خیلی ساکت بود و صحبت کردن باهاش بسیار کار سختی بود. در ازای هر ده تا سؤال من که به همه شون هم بدون هیچ توضیح اضافه ای جواب بله یا خیر می داد، اون شاید یه سؤال می پرسید؛ من هم که متوجه شده بودم خیلی اهل صحبت کردن نیست، سعی می کردم خودم زیاد صحبت کنم که شاید اون هم یخش باز شه؛ از صورتش هیچ چی نمی شد فهمید: عین سنگ می موند و هیچ حالتی به خودش نمی گرفت. اصلن نمی خندید، اصلن ناراحت نمی شد و اخم نمی کرد و چشم و ابرو و لب و دهنش، اصلا و ابدا تحت هیچ شرایطی هیچ تغییری نمی کردن. سؤال ها رو خیلی کوتاه و خیلی مطمئن جواب می داد و دقیقا جواب همون سؤالی رو می داد که من می پرسیدم.
از حرفایی که فائزه زد متوجه شدم که خیلی اهل حیرت کردن، تعجب کردن و دل بستن به چیزایی که اساس علمی نداره نیست؛ به خاطر همین هم خیلی اهل نماز و روزه و دین و ایمون نبود؛ برعکس من خیلی مرتب و منظم بود و بر خلاف انتظارم، قبلاً درباره همه موضوعاتی که ازش پرسیدم فکر کرده بود؛ زندگیش حول اهداف مشخصی می چرخید و از پرداختن به فرهنگ و هنر و حتا سیاست هم غافل نبود؛ ساکت و متفکر بود و اهل زبون بازی و شوخی های لوس نبود. جلسه اول که تموم شد هر دو مایل به ادامه جلسات بودیم. جلسه بعد هم همون جا برگزار شد.
فائزه چند برگ کاغذ آچهار با خودش آورده بود که کلی هم چیز روش نوشته بود و من خیلی خوشحال بودم که قراره سؤال بپرسه و صحبت کنه. بهش گفتم که چقدر خوشحالم که فکر کرده و تفکراتش رو یادداشت کرده؛ با چهره خالی از احساس بهم نگاه کرد؛ منم نگاهش کردم؛ چند تا پلک زد و سؤال اول رو خوند. جواب دادم؛ سؤال دوم رو خوند. جواب دادم؛ ساکت شد. درباره جواب هایی که دادم و حرف هایی که زده بودم یه مقدار دیگه توضیح دادم و بعد با یه سؤال دیگه ادامه دادم. همون جوری که به دیوار خیره شده بود توی چند تا کلمه جواب داد و بعد به فکر فرو رفت. بهش گفتم به نظرم مکالمه خیلی خوبیه و با اشتیاق ازش خواستم که یه سؤال دیگه از چیزهایی که توی کاغذ نوشته ازم بپرسه.
بهم گفت چیزایی که توی کاغذ نوشته اصلن مهم نیستن و بیشتر برای این که حرفی برای گفتن داشته باشه اون ها رو نوشته و همراه خودش آورده، ولی واقعاً به جواب هایی که من می دم اهمیتی نمی داده. سعی کردم یه مقدار دیگه مکالمه رو ادامه بدم ولی متوجه شدم که فائزه یه حالتی داره که انگار داره اذیت می شه به خاطر صحبت کردن با من. با خودم فکر می کردم حتما وسط مکالمه به هر دلیلی متوجه شده که از من خوشش نمیاد و احتمالا دوست داره هر چی زودتر از خونه شون بریم؛ همین کار رو کردیم.
فکر نمی کردم دیگه قبول کنن که جلسه دیگه ای هم در کار باشه اما نه تنها قبول کردن، بلکه دعوتمون رو هم پذیرفتن و اومدن خونه ما؛ ظاهرن خونواده ها هم خیلی با هم جور شده بودن و از همدیگه خوششون اومده بود. حسابی اتاقم رو مرتب کرده بودم و به ظاهرم رسیده بودم. با این که از ته دل دوست نداشتم دیگه زیاد با فائزه خانوم صحبت کنم اما دوباره صحبتمون خیلی طول کشید.
فائزه با همه ویژگی های خوبی که داشت چند تا ویژگی بد داشت که نمی تونستم نادیده بگیرم؛ به شدت درونگرا بود و اعتقاد داشت که هر آدمی باید همه مشکلات زندگیش رو خودش بدون کمک گرفتن از کسی حل کنه؛ برای هر مسأله ای که توی دنیا وجود داشت یه دلیلی در نظر گرفته بود، هیچ سؤالی براش بدون جواب نبود و به همه مسائل زندگی صفر و یکی نگاه می کرد؛ خیلی به عقلش میدون داده بود و همه این ویژگی ها باعث شده بود که احساساتش در مقابل عقلش حرفی برای گفتن نداشته باشن؛ نسبت به ازدواج بدبین بود و نگرانی های بی مورد زیادی درباره زندگی مشترک داشت.
شب از نیمه گذشته و من دیشب هم اصلاً نخوابیدم. مه، همه محله رو فرا گرفته و من درباره یکی از دخترای مرموزی که توی زندگیم باهاش آشنا شدم می نویسم؛ فائزه....